پدیده فقر، معضلی پیچیده است که نه به راحتی می توان برای آن راه حلی ارایه کرد و نه حتی آن را تعریف یا اندازه گیری کرد. با وجود پیشرفت های چشم گیر بشر در عرصه های مختلف، هنوز بیش از 600 میلیون نفر در جهان وجود دارند که در تلاش برای به دست آوردن یک وعده غذای کافی هستند. این بحران، همپای بحران تغییرات اقلیمی، از مبتلا به ترین مسایلی است که امروزه گریبان بشر را گرفته و روزانه تاثیرات آن ملموس تر می شود. با وجود تحقیقات بسیاری که بر روی اثرات مخرب فقر شده، اما بسیاری از متفکرین همچنان این مسئله را به عنوان یک مسئله حاشیه ای در نظر گرفته و حتی کمک به فقرا را امری بی ثمر می دانند. در مقابل این افراد نظریه پردازان بسیاری ضمن رد استدلال های ایشان، به اهمیت و ضرورت کمک به فقرا و ریشه کنی فقر در جهان پرداختند. از این رو، ما در این پژوهش با روشی توصیفی و تحلیلی، ضمن بررسی مسئله فقر و ابعاد ویرانگر آن به بیان نظر فیلسوفان اخلاق در ساحات فایده گرایی و وظیفه گرایی در این زمینه پرداخته و تا حد توان، انتقاد های وارد به هر یک از آن ها را مطرح کردیم. در نهایت به این نکته رسیدیم که با توجه به تمام آراء مطرح شده، به نظر می رسد کمک به فقرا و گرسنگان جهان، نه تنها ضروری است، بلکه یک وظیفه و الزام اخلاقی است که در صورت بی توجهی به آن، زندگی ما هر چه باشد، اخلاقی نخواهد بود.

پس از توئیت David Beasley، رئیس آژانس گرسنگی سازمان ملل، مبنی بر اینکه 2% از کل دارایی Elon Musk’, s به گرسنگی جهان پایان می دهد، در این مقاله امکان عملی شدن این ایده به طور خلاصه ارزیابی می شود. بر اساس داده های موجود، کمک های پولی یا سرمایه گذاری ها به دلیل عوامل متعددی مانند نابرابری های اقتصادی و قوانین تجارت بین المللی، مشکل گرسنگی جهان را حل نخواهد کرد. از این رو، باید با جهان بینی مبتنی بر واقعیت، کشورهایی که علی رغم منابع نسبتاً کم، امنیت غذایی بالایی دارند الگو قرار داده شوند و همچنین باید راه حل های اساسی تری ارائه شوند.

در سال 1991، یک پژوهشگر کره ای، مطلبی را عنوان کرد، مبنی بر اینکه «او با استفاده از روش شبیه سازی1، جنین یک انسان را تولید کرده که به زودی متولد خواهد شد. » انتشار این خبر و تبعات بسیار خطرناک و غیراخلاقی آن موجب شد که همزمان، سازمان یونسکو در پاریس و سازمان جهانی بهداشت در ژنو، اقدام به ایجاد کمیته های اخلاق نمودند. علم اخلاق مانند دیگر علوم به سرعت در حال پیشرفت و گسترش است و با شتاب پیشرفت علوم، امکان ایجاد خطا، هرچند کوچک و سپس پیامد ها و تبعات ناگوار آن افزایش می یابد. بنابراین اخلاق در راس همه شاخه های علوم قرار گرفته است تا مانع ایجاد کجروی ها و آسیب رسانی ها به جامعه ی بشری و کره خاکی باشد. آموزه های اخلاقی بر اساس دید گاه های فلسفی و مذهبی افراد محترم و متفکر جامعه شکل گرفته است. به این ترتیب، یک آیین نامه عملی، مورد تایید و رضایت اکثریت افراد آگاه و نیک اندیش؛ تکامل یافته و اساس دستورالعمل ها و قوانین حرفه ای جهان شده است. کمیته اخلاق سازمان جهانی بهداشت؛ شامل 14-15 نفر عضو از کشورهای مختلف بود که چندنفر عضو ثابت و چندنفر هم عضو مدعو بودند. دکتر داریوش فرهود به عنوان تنها فرد ایرانی (از سال 1355-1976میلادی) و به عنوان عضو رسمی و ثابت در سه نشست اساسی، به منظور تعیین وتعریف اصول اولیه اخلاق، فعال بودند. قبلا ایشان (از سال1373-1994 میلادی) به عنوان تنها ایرانی، با حکم کتبی دبیر کل سازمان جهانی بهداشت، به عضویت رسمی و دایمی کمیته ژنتیک پزشکی، منسوب شده بودند که به مدت سی سال در زمینه های مختلف ژنتیک پزشکی در آن کمیته فعالیت داشتند. دکتر فرهود به همراه دیگر اعضا، کلیه پروتوکل های خدمات ژنتیک پزشکی که شامل تشخیص، پیشگیری و مدیریت بیماری های ژنتیکی است را تدوین، ابلاغ و راه اندازی کردند. این کمیته اخلاق با برگزاری جلسات متعدد منجر به ارایه سه دستورالعمل2 نهایی و جهانی در رعایت اصول اخلاق در فعالیت های ژنتیک پزشکی شد (تصاویر در پایان مقاله پیوست شده است).

تمرکز مقاله حاضر بر این نکته است که رسانه های جهانیِ عصر ارتباطات دیجیتال می توانند نقش تعیین کننده ای را در ایجاد صلح، محرومیت زدایی، و توسعه در سراسر گیتی بازی کنند، مشروط به آن که روزنامه نگاران و خبرگزاری های دنیای مجازی به اخلاقی جهان وطنانه ای بند باشند؛ اخلاق جهان وطنانه ای که مبتنی بر یک جهان وطنیِ فراملی-فرافرهنگی باشد و در عین حال با وطن پرستی های ملی گرایانه منافاتی نداشته باشد. تحقق این امر مستلزم آن است که اصحاب رسانه های جهانی، علائق ملی گرایانه شان را به گونه ای متعصبانه، در تقابل با ملی گرایی سایر هموطنان جهانیشان قرار ندهند. در این مقاله همچنین تمایز «جهانی سازی استعماریِ»امپریالیسم غربی، با «جهانی شدن پسا استعماری» در عصر ارتباطات، تبیین می شود و با تکریم حیات انسانی و به رسمیت شناختن همه فرهنگها، و بر اساس ارزش های مشترک انسانی، یک گفتمان جهان وطنانه برای رسانه های مجازی ترسیم می شود که علائق ملی گرایانه مختلف را دربر می گیرد و نیز صدای محرومان و ستمدیدگان را به گوش عدالت خواهان جهان می رساند تا زمینه مشترک همفکری و همکاری شهروندان دنیای مجازی رادر جهت رفع تبعیضها، گسترش نیکوکاریها، و آزادی بیان، در میان ملت های مختلفی که یک وطن واحد جهانی دارند، شکل دهد.